Die zon nou toch

Het was echt minstens zo zwaar als het beklimmen van een 9% heuvel, deze beslissing die ik voor ons tweeën moest nemen En echt, 9% bepakt omhoog is heftig. 
Wel of niet plannen over een dag of 12 in Dijon te zijn? En dan nog samen (met Astrid uiteraard) de laatste 2 weken terugfietsen naar huis.
Wel: gezellig, nog een deeltje plan.  
Niet: dan moet ik me nu haasten om in de Ardèche te komen en me daarna haasten om weer in Dijon te komen.

Het werd dus: niet. Gisteren, en ik had het al zo warm, was ik er uit. Ik moest nu rustig doorgaan en hopelijk deze zomer nog een keer samen met Astrid fietsen. 
En deze beslissing wilde ik natuurlijk met Astrid delen. 
En zo ging het. Ik belde Astrid. En we hadden het er samen over. En Astrid begreep het. 
En toch had ik het er moeilijk mee. 

Mij was verzocht om vanmorgen om uiterlijk 10 uur weer mijn fully equipped airconditioned appartement te verlaten. Jaaah, duuuh, 10 uur, tuurlijk!!!! Maar zo soepel ging het niet. Toen ik spulletjes naar mijn fiets, die beneden bepakt in de hal stond, bracht was het een verboden verademing om weer daarna in mijn huisje terug te keren. Zo vreselijk lekker koel, daarbinnen, zo extreem warm daarbuiten. Maar ja, natuurlijk fietste ik vóór 10 uur weg. Niet voordat ik eerst nog even goed gecheckt had of alles netjes en schoon was. Bed keurig opengeslagen, badkamer weer schoon en wel. Wat ben ik toch een braverd. Maar ja, een mens kan slechtere eigenschappen hebben, nietwaar?  
Dit brengt mij toch echt op mijn motto van nu: Leven en laten leven. Dat gaat een paar keer per dag door me heen. En dat bedoel ik niet als een beetje in de ruimte clicheetjes neerkwakken, maar ik meen het echt. Dat is wel iets wat je ziet en hoort en denkt als je zo uren en dagen achter elkaar met jezelf in gesprek bent.

Ik wist dat ik wat jaren geleden zo genoten had van de fietstocht door de wijngaarden ten zuiden van Beaune. Trotse borden van Vader&Zoons zus-en-zo, vast bekend bij de wijndrinkers onder ons. En nu fietste ik vandaag weer langs de trotse borden en door dorpjes met hele ontzettende chique restaurants, dineren met een goede wijn! Er liepen ook chique mensen met hele chique kleren aan. Die gingen natuurlijk eten in die restaurants en wijn proeven bij de wijnproeverijen van de Vader&Zoons.
Er waren heel veel wijnproeverijen. 
En nog steeds zó mooi!

Op dat eerste stuk na Beaune, fietsend tussen de wijngaarden, werd ik enkele malen ingehaald door dezelfde Renault Estafette. Het kan dus niet anders dan dat ik deze Renault Estafette ergens onbewust zelf ook voorbij gereden ben. Een Renault Estafette!!! Met zo’n bus hebben mijn toenmalige vriend Ton en ik en mijn twee zoons (9 en 11 toen we vertrokken) anderhalf jaar door Amerika getrokken. En nu reed daar precies zo’n bus door dit mooie gebied. Het leek er een beetje op dat deze bus zo’n soort functie had als de Solextochtjes bij ons. 
De laatste keer dat ik ze zag zag ik drie mensen achterin heftig zwaaien. Niet naar mij, maar met hun waaiers. Want zo’n bus is natuurlijk chic, nu, na 40 jaar, maar nog steeds heel erg warm. 
Ik bedacht nog dat ik de volgende keer dat ik ze, als ze stil stonden, zou vragen of ik op de foto mocht met de bus. 
Helaas, niet meer gezien.

En verder ging ik: voorover gebogen over het stuur. Trappend tegen de zuidenwind, windkracht 5. Trappend tegen de wind en tegelijkertijd klimmend, zelfs een 8% mocht ik doen. 
Heb in totaal vandaag 4 liter water gedronken. En geen plasstop…. 
Gelukkig zijn er weer mensen, bij huizen. En die mensen geven graag de l’eau aan die madame op haar vélo.

Het zou 57 km zijn. En dat was ook zo. Het grootste gedeelte bestond uit fietspaden. De laatste 25 km langs oude treinstations. Een oude treintrack, dus. En wat me ook opvalt is dat de zonnebloemen en de maïs al zoveel hoger zijn dan een paar dagen geleden. Gisteren vertelde ik al dat je de maïs zo goed kunt ruiken. Zelfs als je nog geen kolfje ziet weet je al dat hier maïskolven in de maak zijn.

Ik moest de laatste 2 km van het pad af om bij de camping te komen. ‘Is ie er wel of is ie er niet?’ Dat is elke keer weer spannend. En hij is er. Flink gevuld met Nederlanders. Maar ja, ik hou wel van aanspraak, ik vind het wel gezellig. 
Heb al verschillende gezellige koppels, allemaal mannen en vrouwen, gesproken. Want zo’n vrouw alleen op de fiets is toch redelijk uniek en zeker interessant!

Schuin tegenover mij staat een vrouw met een grote bus. Ze viel me gelijk op. Leuke jurk (rood/oranje met witte stippen), opgestoken zwart haar. Toen ik mijn luchtbed opblies (speciaal soort pomp, beetje gedoe om dat zo even uit te leggen) kwam ze aangehold met zo’n grote soort van fietspomp. Maar die heeft niet de juiste aansluiting. Ik vond het jammer dat ik geen gebruik kon maken van haar vriendelijkheid. Helaas is ze française, dus gezellig babbelen zit er ook niet in. 
Ik zit nu op het terrasrestaurant op mijn pizza te wachten. En vrouw met rode stippeljurk zit hier ook. Alleen. 
Zij is eerder klaar met eten dan ik en ze gaat naar binnen on te betalen. En dán!!! Een geschreeuw!!! Een vrouwenstem boven alles uit. En een mannenstem, die aardig meedoet. Het terras laat dit over zich heen komen. Eén vrouw rent van haar tafel weg naar binnen. Komt al gauw weer naar buiten gerend en gaat weer aan haar tafel zitten. Na een minuut of 5 wordt het rustiger en even later snelt er een rode stippeljurk langs het terras. De vrouw in de jurk kijkt een beetje gegeneerd glimlachend naar ons brave burgers. 
Of misschien vul ik dat gewoon in. 
Ik begrijp nu pas dat zíj́ de schreeuwende vrouw was. En ik ben het hoe dan ook met haar eens!! 
Zo werkt dat.