En toen was daar Juignac!

Zaterdag                Juignac              52 km      
 

Gelukkig hoefde ik op mijn laatste adres niet voor 12 uur uit te checken. Juignac was slechts ruim 40 km verder, de weersvoorspellingen waren ronduit slecht en de kans dat ik onderweg ergens binnen kon zitten was heel klein. En in Juignac, bij Ouroubouros, was de inloop vanaf 17 uur.   
Al die (voorlopig láátste!!!) praktische zaken, je wordt er maar moe van, toch?  
In het gehucht Torsac, ongeveer 5 km vanaf het huis waar ik was, waren wat huizen én een restaurant. Geen boulangerie, geen épicerie, geen café. Maar wel dat restaurant. Ik probeerde ze telefonisch te bereiken. Het plensde, een inside verpozing zag ik wel zitten.   
Ik kon ze niet te pakken krijgen, dus dan maar op goed geluk.    
En dat goede geluk was met me: toen ik mijn fiets weer bepakte kwam de regen met bakken uit de hemel, maar toen ik de garage uitkwam was het droog.   
Ik kwam bij het restaurant aan, hoog gelegen, net als de rest van het dorp, net nadat er twee vrouwen te paard waren aangekomen. Zij waren wel nat geregend en waren buiten, naast het restaurant, de natte spullen op een muurtje  aan het uithangen. Zoals hun grote indrukwekkende zadels en poncho’s en zo.  
Ik ging naar binnen en wat ik al verwachtte en vreesde: het restaurant was compleet complet. Ook op dat krukje in de hoek kon ik niet zitten.   
En toen kwam de reddende engel: een van de twee paardenvrouwen zei tegen de vrouw bij de balie dat ik wel bij hen mocht zitten, als dat ok was. Ik hóópte dat ik het goed verstond, en dat was ook zo. De dames zaten onder de overkapping aan een picknicktafel, buiten, omdat ze dan de paarden in de gaten konden houden. Wát leuk!!  En wát aardig.    
Ik liep mee naar buiten en zag dat er inderdaad voor twee personen buiten gedekt was en alras ook voor mij erbij.    
De twee vrouwen waren nichten annex vriendinnen. De ene vrouw was gepensioneerd en had iets in de agriculture gedaan, de andere vrouw was nog niet gepensioneerd en veearts. De laatste sprak heel redelijk engels, de andere niet, dus onze ‘conversatie’ ging voornamelijk in het frans.   
Toen we daar zaten kwam er weer een giga hoosbui, wij zaten droog en onze paarden (mijn stalen ros dus ook) stonden in de regen.    
We hadden alledrie een menu’tje: voorgerecht (vissalade), hoofdgerecht (gebakken vis met groenten) en een nagerecht (fruitsalade) en ik had twee bakken koffie, de dames ook nog rosé.    
Het was gezellig, de bediening was niet snel, wat mij alleen maar goed uitkwam, en toen ik om 2 uur mijn ros weer besteeg was het droog. Natuurlijk zeiden wij elkaar nog hartelijk gedag. Één keer begon het te spetteren, daar zou dan een van de voorspelde hoosbuien komen. Maar nee, dat gebeurde niet: het bleef zo goed als droog!   
Ik zoefde tegen de wind in (écht!!! Nog steeds. De wind wilde niet draaien. Vandaag  windkracht 4 tegen. Waarom nou niet es één keer mee???), trapte de ‘klimmetjes’ op, scheurde de heuveltjes af.   
En soms scheen de zon. En op zo’n moment zag ik rechts ‘chez Jimmie’ en daar ging ik een ice-tea drinken. Ik liep tenslotte nog voor op schema.    
Er stonden tafeltjes en stoeltjes buiten, ik ging binnen bestellen. Jimmie achter de tap en er zat  nog een man aan een tafeltje. We bonjourden, ik bestelde en betaalde mijn icetea en ging naar buiten. Toen kwam die andere man ook buiten en van alle franse mensen die ik deze trip ontmoet heb sprak hij het beste engels. Hij was een electriciën, erg betrokken bij de natuur. Zo hebben we de politiek es eventjes flink doorgenomen (IK…..politiek…..). Het beleid met name in Frankrijk, maar ook de US moest er aan geloven. Ik zei deze man dat het me zo verbaast dat ik onderweg nu praktisch geen winkel meer op deze route tegen ben gekomen. Zo anders dan voorgaande jaren. Hij legde uit dat jonge mensen, die nog wel wat wilden ondernemen, tegengewerkt worden. De wet geeft ze praktisch niet de mogelijkheid bijvoorbeeld een winkel te beginnen met biologische producten, alles wordt te duur en de ouderen, die hier wonen, zijn minder geïnteresseerd in het kopen van de producten. Verder moet je hier wel een auto hebben en dus kan men in die auto naar de grote supermarkten als Intermarché.  
Ja, zo werkt het ook hier. Daar gáát het romantische beeld van de fietser en de wandelaar, die niet te veel mee kunnen sjouwen, maar onderweg het noodzakelijke kunnen kopen. 

Ik moest door. We zeiden elkaar hartelijk gedag en ik peddelde door. Mazzel dat ik Jimmie had gevonden, want het was de enige uitspanning op de rest van de weg.

Nu jullie mijn verhalen, of hoe we het ook noemen, gelezen hebben zullen jullie begrijpen hoe ik me voelde toen ik rechtsaf moest: nog 3,5 km naar Juignac. En toen ik in Juignac aankwam, en toen ik ontdekte dat het nog maar 4 km verder was en toen ik rechtsaf moest een klein weggetje op. En toen ik aankwam op het erf. Om 17.03. Ik was de eerste. 
Ik werd verwelkomd door Ron en door een paar mensen, die hier vrijwilligers zijn.

Ik straalde. Van binnen en van buiten: hier had ik die 1200 km naar toe gefietst. Ik was er!!!!

Totaal 1200 km